وجود ضوابط و استانداردهای بسیار در طراحی فضاهای درمانی به ویژه کلینیک های دندانپزشکی و دیدگاه عملکردی نسبت به آن ها باعث شده تا کمتر شاهد طراحی های فرمیک در این کاربری ها باشیم. این در حالی ست که نتایج بسیاری از تحقیقات “فرم” را به عنوان یکی از مولفه های اثرگذار بر کیفیت ادراک محیط معرفی کرده اند و تاثیر مثبت برخی از انواع آن بر روان افراد را اثبات نموده اند. در این پروژه تلاش شده تا با در نظر گرفتن همین نکته فرم متفاوتی ارائه شود که نه تنها متناسب با عملکرد درمانی مجموعه بوده و همه الزامات مربوط به آن را در نظر می گیرد، بلکه فضایی با شخصیتی منحصر به فرد و پویا خلق کند.
ایده طراحی کلینیک دندانپزشکی سیال
با توجه به شکل کشیده زمین و شرایط موجود در آن، ایجاد راهروی واسط در حد فاصل دو بخش انتظار و درمان امری اجتناب ناپذیر بود. اما باید تمهیداتی در نظر گرفته می شد تا گذر از این بخش برای مراجعین کمی متنوع تر و جذاب تر شود و این نقطه شروع شکل گیری کانسپت اصلی طرح بود.
با مطالعه رفتار مراجعین و بررسی نقاط مختلف از نظر میزان تردد یک هیت مپ حرارتی تهیه شد که میزان تجمع و تحرک افراد در فضاهای مختلف را با طیف های رنگی متفاوت مشخص می کرد. به طوری که هرچه تردد در یک ناحیه بیشتر باشد، رنگ آن گرم تر و هر چه کم تر باشد، سردتر است.
با انتقال هیت مپ به سقف پروژه و ارتفاع دادن به آن یک فرم نرم به وجود آمد که شامل تورفتگی هایی با ارتفاع های متفاوت بود. به طوری که محل هایی با تحرک بیشتر و رنگ گرم تر روی نقشه، سقفی بلندتر داشته و در بخش هایی با تردد کمتر و رنگ های سردتر، به تدریج از ارتفاع آن کاسته می شود. این الگوریتم و فرم نرم سقف در نهایت این امکان برای مراجعین فراهم می کرد که با گذر از این مسیر همچنان بتوانند حس جاری بودن را تجربه کنند.
درواقع می توان گفت فرم تشکیل دهنده سقف این کلینیک دندانپزشکی، در پاسخ به عکس العمل افرادی ست که در این فضا قرار می گیرند. در قسمت هایی که آنها نیاز به حرکت و پویایی دارند، سقف فرمی شلوغ و پر تحرک به خود می گیرد؛ در حالی که در بخش هایی مانند صندلی های انتظار یا یونیت های دندانپزشکی، سقف بدون تغییر و در آرام ترین حالت ممکن در بالای سر آن ها باقی می ماند. این ایده نه تنها در پس سیالیت در فرم و فضاست، بلکه در عملکرد نیز جویای همین مطلب است.
در آخر با اضافه کردن تعدادی لوور به عنوان عناصر عمودی، سطح صاف مشخصی برای سقف تعیین شد که ضمن ایجاد نوعی نظم در ساختار آن، همچنان امکان دید عمق های مختلف در آن محیا بود. رنگ طوسی این لوورها در میان بستر سفید رنگ اطراف، یک نواختی محیط را شکسته و یک تعادل بصری ایجاد می کند. اما این دو رنگ خنثی نیاز به مکملی داشتند تا روحی تازه به فضا ببخشد. برای این منظور گیاهان سبز در هر گوشه از فضا قرار گرفتند تا علاوه بر ایجاد یک تاش رنگی، به سرزندگی محیط هم کمک کنند.
فرم پارامتریک و ناهمگون سقف، فضایی سیال و پویا ایجاد کرده است که چشم بیننده را به دنبال خود می کشد و آن را به حرکت وا میدارد. فرمی که هرگز تکراری نیست و همواره بر سیالیت فضا تاکید میکند. این ایده ضمن حفظ چهارچوب های فضاهای درمانی، هدف اصلی طراحی پروژه یعنی تغییر کلیشه های موجود و خلق فضایی با شخصیت منحصر به فرد را نیز محقق کرده است.